Traumatische bevalling
Mensen om je heen kunnen vaak heel goed voor jou invullen hoe de bevalling voor jou geweest moet zijn. Of dat nou zorgverleners, je partner, ouders, zussen of vriendinnen zijn. Iedereen vindt iets van je geboorteverhaal. Dat kan er voor zorgen dat je je niet gehoord voelt over je échte gevoel over je bevalling. Opmerkingen zoals: ‘Gelukkig is het goed afgelopen’, ‘Wees dankbaar dat je kindje gezond is’ of ‘Wat fijn dat het zo snel ging, bij mij duurde het super lang’ zijn meestal niet helpend.
Misschien vind je zelf ook wel dat je blij ‘moet’ zijn dat het uiteindelijk allemaal goed is gegaan, maar vóel je dat niet zo. Je vraagt je af of je wel of geen trauma hebt, want dat zeggen voelt zo ‘zwaar’. Wanneer mag je eigenlijk zeggen dat je bevalling naar of traumatisch was? Daar is maar één antwoord op: als jíj je bevalling zo ervaren hebt en dat gevoel erbij hebt, dan ís het zo. Op papier kan het er nóg zo mooi uitzien, maar hoe het voor jou voelt kan zó anders zijn! En ja, ook partners kunnen dit zo voelen!
Je brein is altijd op zoek naar harmonie. Die harmonie is verstoord als er sprake is van een trauma. Lees hieronder meer over hoe je daar zelf mee aan de slag kunt gaan, wanneer je beter aan bel kunt trekken bij een zorgverlener en wat traumatherapie inhoudt.
Wat kun je zelf doen?
- Allereerst is het belangrijk dat je zélf kunt en durft te benoemen dat je bevalling echt naar of traumatisch was;
- Daarnaast is het heel belangrijk dat je mensen in je omgeving hebt aan wie je, keer op keer, je verhaal kunt vertellen. Vraag één of twee personen die dicht bij je staan en bij wie je je vertrouwd voelt, of ze steeds weer naar je willen luisteren. Zonder oordeel, zonder oplossingen, je ‘gewoon’ laten vertellen;
- Het kan helpen om je verhaal op papier te zetten. Niet als een feitelijk verslag, maar vanuit je gevoel, hoe jij de dingen ervaren hebt. Dat kan ook door middel van creativiteit. Niet iedereen is een ‘schrijver’, voor sommigen werkt tekenen, journallen of handletteren beter;
- Wat áltijd helpt, is huilen. Ontladen. Verdriet hebben om het feit dat je bevalling anders gelopen is dan je had gehoopt. Daar mág je verdrietig en teleurgesteld over zijn! Dat staat ook volledig los van het feit dat je (meestal) wél heel blij bent met het kindje dat je gekregen hebt, dat zijn echt twee verschillende dingen!
Als het je lukt om hier in de eerste weken na de bevalling mee aan de slag te gaan, dan zie je heel vaak dat het nare gevoel binnen 6 weken uitdooft. Dan wordt het een herinnering aan een bevalling die anders liep dan gehoopt en gewenst, die ook echt niet fijn was, maar dan is dat wat het is. Balen!
Wanneer trek je aan de bel?
Soms lukt het niet om je gevoel toe te laten. Het is te veel of te groot. Of je relativeert het door te zeggen dat het altijd erger had gekund, dat je niet mag klagen of dat dit tóch je laatste bevalling was en je het nooit meer hoeft te doen. Het kan ook zijn dat het trauma zo groot is, dat je er (vaak onbewust) voor kiest er vooral niet aan te denken, er niet over te praten en er niet over te huilen. Een heel goed beschermingsmechanisme om dat enorme verdriet en die pijn niet te hoeven voelen. Iets wat je jezelf waarschijnlijk al eerder in je leven hebt aangeleerd en wat heel helpend kan zijn. Voor een bepaalde tijd. Helaas gaan die gevoelens daarmee níet weg. Je onderdrukt ze, maar ze steken geregeld de kop op in de vorm van herbelevingen, negatieve gedachten en gevoelens, hyper-alert zijn, vermijding (van bijvoorbeeld zwangere/bevallen vrouwen of de plek waar je bevallen bent) en nachtmerries. Het kan zijn dat er dan sprake is van een Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS).
Als je je herkent in bovenstaande klachten, dan is het verstandig om daar hulp voor te zoeken. Via je huisarts kun je verwezen worden naar een praktijkondersteuner of psycholoog. De wachtlijsten in de GGZ zijn echter lang en niet alle psychologen hebben kennis van het normale en afwijkende verloop van een zwangerschap en bevalling. Precies dat is wat de meerwaarde is van een coach met een achtergrond in de verloskunde. In de 20 jaar die ik werkzaam was als verloskundige, heb ik zo ongeveer alles wel een keer gezien en meegemaakt, dus ik begrijp waar je doorheen gaat en wat er met je gebeurt is. Vul het aanmeldformulier op deze website in, dan neem ik contact met je op. In een vrijblijvend telefonisch gesprek bekijken we dan of en hoe ik je kan helpen.
Traumatherapie
Traumatherapie is voor vrouwen (en mannen) die klachten hebben die passen bij PTSS én die daar meer dan 6 weken na de bevalling nog last van hebben:
- Spontane herbelevingen: beelden en herinneringen dringen zich ongevraagd op;
- Nachtmerries;
- Prikkelbaarheid/schrikachtigheid/kort lontje;
- Vermijding van alles wat met de zwangerschap of bevalling te maken heeft of zou kunnen hebben.
Het kan zijn dat je deze symptomen niet direct koppelt aan je bevalling, omdat je die diep weg gestopt hebt. Je kunt je klachten niet écht verklaren. Dat maakt ook dat het soms lang kan duren voordat de diagnose PTSS gesteld wordt. Herken je je in bovenstaande symptomen, dan is het belangrijk dat je contact opneemt met een zorgverlener die verstand heeft van PTSS en de behandeling daarvan. Dat kan via de huisarts een psycholoog zijn, maar dat kan ook bij mij. Ik kan je op verschillende manieren helpen, lees daar meer over bij EVA en EMDR.
